اگر شما هم از کامپیوتر استفاده می کنید می دانید که یکی از مشکلات بزرگ آن است که چطور فایل ها و اطلاعات را ذخیره کنید. بعضی ها روی فلش ها و هارد های اکسترنال حساب می کنند، بعضی دیگر سعی می کنند اطلاعات بیخود را پاک کنند تا فضا را برای اطلاعات جدید باز کنند، اما برخی دیگر راه پیشرفته تری را پی می گیرند: حافظه های ابری.

با این که ممکن است به نظرتان بیاید که حافظه های ابری مربوط به آب و هوا و سیستم های پیشبینی وضع هوا باشد، اما در واقع حافظه های ابری حافظه هایی هستند برای ذخیره اطلاعات کامپیوتری شما. به جای ذخیره کردن اطلاعات خود روی حافظه های محلی مثل فلش ها و هارد ها، شما این اطلاعات را روی یک پایگاه داده از راه دور ذخیره می کنید و این اینترنت است که ارتباط بین شما و پایگاه داده را برقرار می کند.

استفاده از حافظه های ابری فواید زیادی دارد، به عنوان مثال دیگر لازم نیست هارد ها و فلش های کوچک و بزرگ را با خود حمل کنید و از هر جایی که به اینترنت دسترسی داشته باشید می توانید به اطلاعات ذخیره کرده در حافظه های ابری هم دسترسی پیدا کنید. پس تنها چیزی که نیاز دارید اینترنت است. ضمنا می توانید بخشی از اطلاعات خود را با دیگران هم به اشتراک بگذارید و یک پروژه شخصی را به یک پروژه گروهی تبدیل کنید.

تا اینجا متوجه شدیم که حافظه های ابری نکات مثبت زیادی دارند، اما این حافظه های ابری چطور کار می کنند؟ این همان چیزی است که در ادامه در موردش توضیح خواهیم داد، با دیفوراف همراه باشید:

اصول حافظه های ابری:

سیستم های مختلف و زیادی از حافظه های ابری وجود دارند که هر کدام ویژگی های مخصوص به خود را دارند. برخی از آنها فقط برای یک سری داده های خاص مثل ایمیل ها یا عکس های دیجیتالی ساخته شده اند و تمرکز شان روی این موارد است، در حالی که برخی دیگر از این سیستم ها گسترده تر هستند و تقریبا هر نوع داده ای را در خود ذخیره می کنند. بعضی از این سیستم ها، کوچک هستند اما سیستم های پیشرفته تر حافظه های ابری، تجهیزات سخت افزاری بزرگی دارند که می توانند یک اتاق بزرگ را به طور کامل اشغال کنند. به مراکزی که تجهیزات سخت افزاری حافظه های ابری را نگه داری می کنند، مرکز داده یا دیتا سنتر ( Data Center ) گفته می شود.

به عنوان پایه ای ترین مراحل، یک حافظه ابری به یک دیتا سرور نیاز دارد که به اینترنت متصل باشد. سپس یک کاربر، کپی اطلاعات و داده های مورد نظر خود را به وسیله اینترنت به دیتا سرور می فرستد تا این داده ها ذخیره شود. هر زمان که کاربر نیاز به این اطلاعات داشت، از طریق یک رابط کاربری مبتنی بر وب به دیتا سرور دسترسی پیدا می کند. در آخر، سرور یا این اطلاعات و داده ها را به کاربر بر می گرداند یا اینکه به کاربر اجازه می دهد تا بر روی سرور به این اطلاعات دسترسی پیدا کند و خود کاربر داده ها را ویرایش کند.

عموما سیستم های حافظه ابری به هزاران دیتا سرور وابسته هستند. از آنجایی که کامپیوتر ها به هر حال دچار مشکل می شوند و نیاز به تعمیرات خواهند داشت، بنابراین مهم است که اطلاعات یکسان بر روی چندین دستگاه ذخیره شود. به این فرآنید افزونگی یا Redundancy گفته می شود. بدون افزونگی، یک سیستم حافظه ابری نمی تواند به کاربرانش اطمینان دهد که هر زمان که بخواهند می توانند به اطلاعات و داده هایشان دسترسی پیدا کنند. بخش اعظمی از دستگاه های سیستم های حافظه های ابری، اطلاعات یکسانی را ذخیره می کنند با این تفاوت که هر کدام از منابع تغذیه متفاوتی استفاده می کنند. در این صورت، حتی اگر یکی از منابع تغذیه از کار بیافتد، کاربران همچنان می توانند به داده های خود دسترسی داشته باشند.

نمونه هایی از حافظه های ابری:

هزاران تامین کننده حافظه ابری در وب وجود دارند و هر روز هم به تعدادشان اضافه می شود. شرکت هایی که حافظه های ابری ارائه می دهند به طور جدی با یکدیگر رقابت می کنند و هر کدام سعی می کنند امکاناتی در اختیار کاربران بگذارند که دیگر شرکت ها و سیستم ها چنین امکاناتی ندارند. یکی از مهم ترین زمینه های رقابتی بین سیستم ها حجم حافظه های ابری است که به خاطر همین رقابت، هر روز به میزان حجم این حافظه ها افزوده می شود.

شاید شما برخی از معروفترین سرویس های ارائه دهنده حافظه های ابری را بشناسید، اما تا کنون به عنوان یک حافظه ابری به آنها نگاه نکرده باشید. در ادامه برخی از برترین شرکت ها و سرویس ها را به شما معرفی می کنیم:

• Google Docs به کاربران اجازه می دهد تا اسناد، پرونده ها و متون خود را روی دیتا سرور گوگل ذخیره کنند. کاربران می توانند با استفاده از یکی از نرم افزار های گوگل اقدام به ویرایش داده های خود کنند. از سوی دیگر کاربران همچنین می توانند داده های خود را به صورت عمومی منتشر کنند تا دیگر کاربران هم از این داده ها استفاده کنند که این یعنی Google Docs هم نمونه ای از یک سیستم ابری است.
• سایت هایی مثل پیکاسا و فلیکر میلیون ها عکس دیجیتالی را میزبانی می کنند. کاربران این سایت ها با آپلود عکس ها بر روی سرور آنها، آلبوم هایی از عکس ایجاد کنند.
• یوتیوب میزبانی میلیون ها ویدیو را بر عهده دارد که کاربران آنها را آپلود کرده اند.
• وب سایت هایی که میزبانی وب سایت های دیگر را برعهده دارند، یعنی وب سایت های هاستینگ هم یک نوع حافظه ابری به حساب می آیند که اطلاعات هاستینگ سایت کاربران خود را ذخیره می کنند.
• شبکه های اجتماعی مثل فیسبوک و توییتر به کاربران خود این اجازه را می دهند که داده هایی مثل عکس و متن را بر روی سرور این سایت ها آپلود کنند.
• سرویس هایی مثل آیکلاد و دراپ باکس هم به کاربران اجازه می دهند هر نوع داده ای را روی سرور های این سرویس ها ذخیره کنند تا بعدا به آنها دسترسی داشته باشند.

برخی از سرویس هایی که در بالا ذکر شد کاملا رایگان هستند و برخی دیگر بخشی از خدمات خود را رایگان ارائه می دهند و برای استفاده از بخشی دیگر از خدماتشان باید هزینه معنی را پرداخت کرد. کمتر پیش می آید که یک سرویس ابری همه خدماتش را در قبال پرداخت پول به کاربرانش ارئه دهد. ضمنا به دلیل رقابت این سرویس ها با یکدیگر، هزینه های این سرویس ها بسیار کم است و نباید برای استفاده از تمام خدمات آنها پول زیادی بپردازید.

اما مشکلات و نگرانی های رایج درباره سرویس های ذخیره سازی ابری چیست؟‌ در ادامه می خوانیم:

نگرانی ها درباره سرویس های ابری:

به طور کلی دو نگرانی بزرگ در مورد سرویس های ذخیره سازی ابری وجود دارد که یکی از آنها قابلیت اطمینان است و دیگر امنیت. هیچ کاربری تا وقتی که مطمئن نشود می تواند هر زمان که بخواهد به داده های خود دسترسی پیدا کند و آنها را از دست ندهد، اطلاعات و داده های خود را در حافظه های ابری ذخیره نمی کند. کاربر همچنین حق دارد مطمئن شود که کسی جز خودش به این داده ها دسترسی ندارد.

برای ایمن سازی داده ها، اکثر سیستم ها از تکنیک هایی استفاده می کنند که بخشی از این تکنیک ها را در ادامه بررسی می کنیم:

• رمز گذاری: سرویس ها بر اساس الگوریتم های خاصی داده ها را رمز گذاری می کنند و کاربر برای این که به این داده ها دسترسی پیدا کند باید رمز عبوری وارد کند تا موفق به دریافت داده ها شود. هر چند احتمال دارد این رمز هک شود اما اکثر هکر ها تجهیزات و دانش لازم برای هک کردن کد رمز این داده ها را در اختیار ندارند.
• عملیات تصدیق کاربری: که نیازمند ساخت یک نام کاربری و کلمه عبور است.
• دسترسی با مجوز: لیست کسانی که اجازه دسترسی به یک سری داده را دارند در سیستم های ابری ذخیره می شود. اکثر سیستم ها از مجوز های چند مرحله ای استفاده می کنند، به این معنی که یکی از افرادی که اجازه دسترسی به داده ها را دارد فقط می تواند به ۵۰ درصد داده ها دسترسی پیدا کند در حالی که کاربر دیگری می تواند بر اساس اجازه ای که به او داده می شود به ۱۰۰ درصد از داده ها دسترسی داشته باشد.

با وجود تمام این امکانات، باز هم کاربرانی هستند که معتقدند حافظه های ابری ایمن نیستند. به عقیده این افراد هر زمانی ممکن است یک هکر به اطلاعات امنیتی سیستم ابری وارد شده و اطلاعات کاربران را بدزدد. یا حتی احتمال دارد یکی از کارمندان این سرویس ها دچار اشتباه شده و همه چیز را از بین ببرد یا این که به عمد دست به کار اشتباهی بزند. به هر حال همه این احتمالات وجود دارند، اما این سرویس ها برای تامین امنیت داده های کاربران خود پول های کلانی پرداخت می کنند تا هم اعتماد کاربران را جلب کنند و هم خودشان دچار دردسر نشوند.

سیستم های ذخیره سازی ابری شب و روز در فکر تامین امنیت داده های کاربران خود هستند و سعی می کنند اعتماد آنها را به خود جلب کنند، چون همین اعتماد کاربران است که باعث پیشرفت آنها می شود. اگر یک سرویس نتواند از پس این مسئولیت های سنگین بر بیاید، شانس زیادی نخواهد داشت و خیلی زود از رقبای فراوان خود شکست خواهد خورد.

نتیجه:

از این پس می دانید که سرویس های ذخیره سازی ابری چه هستند و چطور کار می کنند، همچنین با نمونه های مختلف آنها آشنا شدید و دانستید که این سرویس ها چقدر به امنیت و جلب اعتماد کاربران خود اهمیت می دهند. به نظر شما آیا سرویس های ذخیره سازی ابری آینده روشنی دارند؟ آیا شما هم به این سرویس ها اطمینان دارید یا اینکه آنها را غیر قابل اعتماد می دانید؟ نظرات خود را در این مورد با ما در میان بگذارید.

لینک منبع: http://acharweb.com/?p=6852